Dmitrij Gołowczenko i Siergiej Niłow

  /    /  Dmitrij Gołowczenko i Siergiej Niłow

Sergiej Niłow. Rocznik 1977. Wspina się od 2001 roku. Doświadczenie górskie zdobywał w górach Kaukazu, by już po kilku latach dokonywać liczących się przejść w Himalajach i Karakorum. Na co dzień mieszka w Moskwie, gdzie pracuje jako alpinista przemysłowy i wychowuje czwórkę dzieci.

Dmitrij Gołowczenko i Siergiej Niłow po zakończeniu 19-dniowej epopei na Jannu (fot. Eliza Kubarska)

Dmitrij Gołowczenko, rocznik 1983. Wspina się od 2002 roku. Mieszka i pracuje w Moskwie jako statystyk. Ojciec dziewięcioletniej córki.

W 2007 roku zespół Niłow-Gołowczenko wytyczył wraz z kolegami z moskiewskiego klubu Demczenki nową drogę na południowo – wschodniej ścianie Shipton Spire (Haina Brakk, 5852 m): Fragments of Freedom (A4, 6b, 1450 m). Zespół jest regularnie nominowany do rosyjskiego Złotego Czekana, między innymi za wytyczenie nowej drogi na szczyt Verny (6a, 5250 m, 2009 rok), za pierwsze przejście No Fear (6b+, A3, 1120 m, 2011 rok) na Trango Nameless Tower (6239 m) w Karakorum czy za wytyczenie War and Peace (6b, A2, M6, 1350 m, 2014 rok) na Kyzyl – Asker 5842 m w Tien-Szanie. Nagrodę tę Niłow i Gołowczenko otrzymali do tej pory dwukrotnie: za wytyczenie drogi Ninth Wave (6b, WI5, M6, A2, 1885 m) na dziewiczym Sedoy Strazh (5481 m) w Tien-Szanie oraz za Ratatoskr (6b, 765m) na Askardzie (2011 m) w Górach Baffina.

W 2013 roku Gołowczenko wraz z Alexandrem Lange otrzymał Złoty Czekan za wytyczenie w 2012 roku Think Twice (A2, M6, 6b, 3400 m) na Muztagh Tower (7273 m) w Karakorum. Tę samą nagrodę przyznano Gołowczence, Niłowowi oraz Dmitrowi Gregoriewowi cztery lata później za nową drogę Moveable feast ( M7, WI5, 5c A3, 1400 m) na Thalay Sagar 6904 m w Himalajach Garwalu.

Siergiej podczas wspinaczki na Jannu – wysokość 7100 m (fot. D. Gołowczenko)

W polskim środowisku wspinaczkowym zespół jest szerzej znany dzięki ryzykownemu trawersowi Jannu (7710 m) w Himalajach. Niłow i Gołowczenko próbowali wytyczyć nową drogę na niezdobytej południowo-wschodniej ścianie. Po osiągnięciu 7410 m postanowili zejść stroną południową w kierunku lodowca Yamatari. Himalaiści spędzili w ścianie 18 dni, walcząc z trudnościami technicznymi i fatalną pogodą.

W wyprawie brał też udział Marcin „Yeti” Tomaszewski. który ostatecznie zrezygnował z udziału z powodu niewystarczającej aklimatyzacji i trudnych warunków w ścianie. Wyprawa była częścią projektu filmowego „Ściana cieni” w reżyserii Elizy Kubarskiej. Tempo wspinaczki, rozpoczętej 16 marca, z każdym dniem malało, a pomiędzy 19 a 24 marca spadło do 200 metrów dziennie. Niłow i Gołowczenko nie byli w stanie kontynuować wspinaczki headwallem z powodu silnego opadu śniegu, małego teamu i bezpośredniego zagrożenia lawinowego, podjęli więc udaną próbę dotarcia do grani południowej, którą osiągnęli po 13 dniach. Zespół, przygotowany na dwutygodniowy pobyt w ścianie, podjął decyzję o odwrocie nieznaną im drogą francuską z 1962 roku, orientując się w terenie głównie za pomocą informacji przekazywanych drogą radiową przez Elizę Kubarską. Eliza,  Pasang Sherpa i Zofia Moruś (z ekipy filmowej) wyruszyli im na spotkanie po drugiej stronie góry.

Wytyczoną drogę nazwano Unfinished Sympathy.

„Unfinished Sympathy” linia zespołu Gołowczenko-Niłow na Jannu (fot. arch. Eliza Kubarska)

Filozofię rosyjskiej szkoły wspinania, której są wybitnymi przedstawicielami, można scharakteryzować lapidarnie „strachu niet”.

Michał Gurgul