Catherine Destivelle

  /    /  Catherine Destivelle

Catherine Destivelle urodziła sie w 1960 roku w Algierii, jednak dorastała wraz z rodzicami i rodzeństwem w Paryżu. Za sprawa ojca, który był wspinaczem, dość szybko odkryła uroki podparyskiego Fontainebleau. To właśnie tam u trzynastoletniej wówczas Catherine zasiane zostało ziarno, które w przyszłości miało wydać tak wartościowe owoce. Jako piętnastolatka regularnie z grupą znajomych wspinała się każdego weekendu w Bleau a rok później zapisała na swoje konto pierwsze górskie wspinaczki w Delfinacie, gdzie przeszła między innymi drogi Couzy-Desmaison na Olan i Devies-Gervasutti na Ailefroide. W dorosłość wkroczyła symbolicznie, przejściem kultowej American Direct na Petit Dru.

Catherine Destivelle na "Voie Petit" (fot. arch. C. Destivelle)
Catherine Destivelle na „Voie Petit” (fot. arch. C. Destivelle)

o pięcioletniej przerwie we wspinaniu, podczas której Catherine skupiła sie na fizjoterapii, powróciła na scenę wspinaczkową. Jej uwagę skupiła rozkwitająca wówczas scena zawodów wspinaczkowych. Swoje pierwsze zawody zaliczyła w wieku 25 lat, co jak na dzisiejsze standardy jest trudne do wyobrażenia.

W 1988 roku Catherine przeszła Chouca 8a+ w Buoux, wyznaczając tym samym ówczesną granicę trudności we wspinaczce sportowej kobiet. Równie dobrze radziła sobie w zawodach wspinaczkowych, wygrywając pięciokrotnie w latach 1986-1989 (Arco, 2x Bardonecchia, Lyon, Snowbird).

Catherine na drodze "Courage, fuyons" w Boux (fot. Robert Nicod)
Catherine na drodze „Courage, fuyons” w Boux (fot. Robert Nicod)

Dopiero po drugich zawodach w Snowbird w 1989 roku postanowiła zakończyć karierę zawodniczą i skupić się na wspinaczce wysokogórskiej. Lata treningu i wysoki poziom we wspinaczce sportowej postanowiła wykorzystać realizując niestandardowe cele wspinaczkowe w górach, o których mówił cały wspinaczkowy światek. Wizytówką Kaśki były jej samotne wspinaczki, co dodatkowo podnosiło wagę jej dokonań, że wystarczy wspomnieć tylko te najjaśniejsze:

  • 1990 – drugie klasyczne przejście Drogi Słoweńskiej na Nameless Tower (Pakistan)
  • 1990 – solowe przejście Filara Bonattiego na Les Drus (Alpy)
  • 1991 – wytyczenie w samotnej 11-dniowej wspinaczce nowej drogi na zachodniej ścianie Dru
  • 1992 – solowe przejście (pierwsze i dotychczas jedyne kobiece) w 17 godzin Drogi Klasycznej na północnej ścianie Eigeru w Alpach
  • 1992 – próba przejścia północnej grani Latok I (Pakistan)
  • 1993 – samotne przejście zimą północnej ściany Grandes Jorasses Filarem Walkera
  • 1993 – próba przejścia Zachodniego Filara Makalu w Nepalu (odwrót z 7800 m)
  • 1994 – samotne przejście zimą Bonatti Route na północnej ścianie Matterhornu. Tym przejściem zakończyła realizację celu, jakim było pokonanie solo alpejskiej trylogii   (trzech północnych ścian: Eiger, Grandes Jorasses i Matterhorn)
  • 1994 – pierwsze przejście lodospadu Losar
  • 1995 – przejście południowo-zachodniej ściany Shishapangma
  • 1995 – próba przejścia południowej ściany Annapurny

W 1996 roku z mężem Erikiem Decampem (partnerem jej wielu dotychczasowych projektów wspinaczkowych) zorganizowała wyprawę na Antarktydę. Po zdobyciu dwóch dziewiczych szczytów zlokalizowanych w Ellsworth Range, Catherine uległa wypadkowi. Po przerwie wymuszonej przez rekonwalescencję i urodzeniu syna, sporadycznie podejmowała wyzwania z górnej półki. Przypomniała o sobie w 1999 roku topowym przejściem północnej ściany Cima Grande drogą Hasse-Brandler (pierwsze przejście kobiece solo).

Wystąpiła w wielu filmach dokumentalnych o tematyce wspinaczkowej, kręconych praktycznie w każdym zakątku świata. Dotychczas gościła w naszym kraju raz przy okazji drugiej edycji Explorers Festival w Łodzi w 2000 roku, na który została zaproszona jako jedna z gwiazd. Już w grudniu będziemy mieli okazję zobaczyć i posłuchać jej ponownie na Krakowskim Festiwalu Górskim.

Mariusz Wilanowski (wspinanie.pl)